Francuski instrumentalista, dyrygent, specjalista w interpretacji muzyki dawnej. Studiował historię sztuki w École du Louvre i grę na gitarze klasycznej na École normale de musique de Paris. Uznawany za jednego z najbardziej pomysłowych i wszechstronnych animatorów odrodzenia muzyki baroku. W 1998 roku założył wysoko ceniony zespół wykonawstwa historycznego – Le Poème Harmonique. Na jego repertuar wykonawczy składają się zarówno utwory znane, jak i te zrekonstruowane i odkryte na nowo, ukazujące różnorodność muzyki wokalnej i instrumentalnej. Wykonywał z takimi grupami muzycznymi jak Ensemble Aedes, Accentus Austria, Les Cris de Paris, musicAeterna, Musica Florea, Arte dei Suonatori, Orchestre Régional de Normandie, Capella Cracoviensis i {oh!} Orkiestra. Dumestre działa nie tylko jako dyrygent i kierownik muzyczny orkiestr i chórów, ale również jako kurator sezonów artystycznych, konkursów i festiwali. Przez pięć lat był dyrektorem artystycznym Festival de Musique Baroque du Jura. Vincent Dumestre jest kawalerem Orderu Sztuki oraz Orderu Narodowego Zasługi.

Zespół muzyki dawnej założony z inicjatywy Vincenta Dumestre’a w 1998 roku. Tworzą go pasjonaci wykonawstwa muzyki XVII i XVIII wieku. Ich występy, przyjmowane z entuzjazmem w rodzimej Francji, jak i na międzynarodowych scenach, odzwierciedlają innowacyjne podejście w interpretacji repertuaru muzycznego i dogłębne zbadanie faktury wokalnej i instrumentalnej. Wykonują utwory zarówno znane, jak i mniej popularne kompozytorów francuskich, włoskich i angielskich. Gościli w renomowanych salach koncertowych we Francji, Włoszech, w Anglii, Chinach, Japonii, Austrii, Belgii, Holandii; zachwycali także publiczność BBC Proms, Festival de musique Baroque d'Ambronay, Festival de Beaune, Festival de Sablé. Ich płyty wydawane są nakładem Alpha Classics, a pośród licznych wyróżnień na pierwszy plan wysuwają się „Diapason d’Or”, „Choc” czasopisma „Le Monde de la musique”, Preis der deutschen Schallplattenkritik”. Zespół nie ogranicza swojej działalności do wykonawstwa muzyki dawnej, ale działa również na polu edukacji i popularyzacji muzyki. W 2014 roku francuski ansambl powołał do życia École Harmonique – kulturalno-edukacyjną inicjatywę nauki muzycznej dla dzieci.

Swoją pasję do muzyki dawnej odkryła po studiach gitary klasycznej na Uniwersytecie w Grazu. Od tego momentu poświęciła się instrumentarium dawnych epok: lutni, teorbie, gitarze barokowej oraz harfie barokowej. Kształciła się w konserwatorium w Hadze, w Scholi Cantorum Basiliensis oraz na kursach mistrzowskich. Jej nauczycielami byli m.in.: Toyohiko Satoh, Eugen Dombois, Hopkinson Smith, Paul O’Dette, Pat O’Brian i Jesper Bøje Christensen, a także Mara Galassi. W 1992 roku wraz zespołem La Fenice otrzymała pierwszą nagrodę na Festiwalu Muzyki Dawnej w Malmö i od tego czasu występuje jako solistka i realizatorka basso continuo na najbardziej prestiżowych scenach. Od 2000 roku prowadzi swój zespół L’Arpeggiata, z którym nagrywa i koncertuje. Współpracowała z takimi osobistościami jak René Jacobs czy Marc Minkowski oraz dyrygowała renomowanymi zespołami: Australian Brandenburg Orchestra, European Baroque Orchestra i Orquestra Divino Sospiro. Dokonała nagrań m.in. dla Alpha, Erato i Virgin Classics.

Założony przez Christinę Pluhar w 2000 roku zespół, złożony z wybitnych europejskich artystów wykonawstwa historycznego. Koncentrując się na repertuarze wczesnobarokowym i autentyzmie wykonania, potrafi go umiejętnie łączyć z innymi stylami muzycznymi (jazzem, muzyką tradycyjną) oraz z innymi formułami artystycznymi (tańcem, teatrem), co stanowi kwintesencję oryginalności zespołu. Od początku swej działalności ciepło przyjmowany jest zarówno przez publiczność, jak i krytyków, zbiera pochlebne recenzje na całym świecie. Powszechne uznanie dla L’Arpeggiaty przejawia się w licznych prestiżowych nagrodach za dokonane nagrania oraz we współpracy z gwiazdami wykonawstwa muzyki dawnej, a także w obecności zespołu na najważniejszych światowych festiwalach. W 2023 roku swoją dyskografię poszerzyli o album „Passacalle de la Follie” z Philippe’m Jaroussky’m wydanym przez Warner Classics/Erato.

Angielski tenor o międzynarodowej sławie. Ceniony szczególnie za interpretacje repertuaru operowego i pieśniowego. Występował w najważniejszych salach koncertowych Europy, Azji i Ameryki Północnej. Dawał solowe recitale na festiwalach w Salzburgu, Edynburgu, Monachium, Wiedniu, Aldeburghu oraz na słynnej Schubertiade w Schwarzenbergu, jak również w Wiener Konzerthaus, La Scali oraz Carnegie Hall. Zdobywca „Grammy Award”, „Gramophone Award”, „Echo Klassik”. Współpracował z Berliner Philharmoniker, Wiener Philharmoniker, orkiestrami symfonicznymi Chicago, Bostonu, Londynu, Nowego Jorku, Los Angeles, Rotterdamu, a także BBC Symphony Orchestra, Koninklijk Concertgebouworkest i Accademia Santa Cecilia. Wśród dyrygentów, z którymi występował są Simon Rattle, Colin Davis, Andrew Davisa, Seiji Ozawa, Antonio Pappano, Riccardo Muti, Mścisław Rostropowicz, Daniel Barenboim, Daniel Harding i Donald Runnicles. Jest nie tylko muzykiem, ale też uznanym historykiem. W 2014 roku wydał, opublikowaną również w Polsce, książkę „Podróż zimowa Schuberta. Anatomia obsesji” nagrodzoną „The Pol Roger Duff Cooper Prize”.

Włoski dyrygent, muzykolog i kompozytor. Założyciel ansamblu muzyki dawnej Cappella Neapolitana (wcześniej Cappella della Pietà de Turchini. Odkrył, nagrał i przywrócił do repertuaru szereg dzieł takich kompozytorów, jak Francesco Provenzale, Gaetano Latillia, Leonardo Vinci, Giovanni Paisiello, Fracesco Cavalli, Francesco de Majo, Domenico Scarlatti, Pasquale Anfossi i Leonardo Leo. Prowadzi seminaria i kursy mistrzowskie w zakresie śpiewu barokowego i muzyki kameralnej, współpracując z wieloma instytucjami europejskimi. Jest wykładowcą Conservatorio di Musica San Pietro a Majella w Neapolu, gdzie prowadzi zajęcia w zakresie repertuaru i stylu muzycznego epoki baroku. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, m.in. „Diapason d’Or” i „L’Orphée d’Or”, nagrody Luisa Gracii Iberniego dla najlepszego dyrygenta; w 2004 roku podczas Festival Mousiké otrzymał nagrodę za działalność na rzecz upowszechniania muzyki basenu Morza Śródziemnego, a w 2008 roku przez Miasto Neapol został odznaczony wyróżnieniem „Premio Napoli”.

Zespół założony w 1987 roku przez Antonia Floria jako Cappella della Pietà de’ Turchini, nazywany też czasem po prostu „I Turchini”. Pod nazwą Cappella Neapolitana grupa jest znana od 2016 roku. W jej skład wchodzą wokaliści i instrumentaliści specjalizujący się w wykonywaniach muzyki pochodzącej z miasta, który może poszczycić się jedną z najbogatszych tradycji artystycznych w Europie – Neapolu. Cappella Neapolitana skupia się na twórczości kompozytorów XII i XVIII wieku. Wiele ich kompozycji, czasem dzięki częściowej rekonstrukcji, zostało przez grupę przywróconych do obiegu koncertowego. Cappella Neapolitana występowała w tak renomowanych miejscach, jak Sala Santa Cecilia w Rzymie, Teatro San Carlo w Neapolu, Palau de la Música Catalana w Barcelonie, Berliner Philharmonie, Cité de la Musique, Théâtre des Champs-Élysées i Théâtre de la Ville w Paryżu, Vienna Konzerthaus, Grande Auditório da Fundação Calouste Gulbenkian w Lizbonie, Teatro Lope de Vega w Sewilli oraz La Monnaie w Brukseli. Ich dyskografia to ponad czterdzieści płyt nagranych, m.in. dla Opus 111, Naïve czy Glossa.

Włoski tenor i aktor. Urodził się w 1954 roku jako Giuseppe De Vittorio w Leporano, we włoskiej prowincji Tarent – ojczyźnie taranteli. Zasłynął przede wszystkim zgłębianiem historycznych ludowych tradycji różnorodnych form muzyki tanecznej. Współzałożyciel zespołu La Compagnia Pupi e Fresedde wykonującego ludowe tańce oraz pieśni Apulii. Był członkiem Nuova Compagnia di Canto Popolare, z którą występował na całym świecie. Występował w Teatro San Carlo w Neapolu w inscenizacjach dzieł Monteverdiego, Paisiella czy Strawińskiego; w „Koronacji Poppei” zadebiutował na deskach Opéra national de Paris i w mediolańskiej La Scali. Koncentrując się na muzyce barokowej założył z Antoniem Floriem zespół Cappella della Pietà de’ Turchini. Razem z nim występował w barokowym repertuarze we Francji, Japonii, Chinach, Kolumbii, Meksyku, Argentynie, Brazylii, Izraelu i Hiszpanii. Grupa wykonywała dzieła operowe Leonarda Vinciego, Domenica Scarlattiego i wielu mniej znanych włoskich kompozytorów. Nagrania Pina De Vittoria wydawały takie wytwórnie, jak Symphonia, Opus 111, Naïve, Eloquentia czy Glossa.

Włoski muzyk grający na lutni i teorbie. Z wyróżnieniem ukończył studia w klasie lutni oraz studia muzykologiczne. Jest założycielem grupy Laboratorio ’600. Współpracował też z innymi czołowymi zespołami wykonującymi dawną muzykę włoską: Concerto Italiano, Accordone, La Cappella della Pietà de‘ Turchini, La Risonanza, La Venexiana oraz angielską Trinity Baroque. W swoim dorobku Franco Pavan posiada ponad 50 płyt wydanych przez najlepsze wytwórnie: Glossa, Opus 111, EMI, Virgin, Cypres, Alpha Classics, Arcana czy Naïve. Jego nagrania zdobywały wyróżnienia „Gramophone Award”, „Diapason d'Or” oraz „Premio Internazionale del Disco Antonio Vivaldi”. Jako muzykolog zajmuje się historią lutni oraz muzyką pierwszej połowy XVII wieku. Jest m.in. autorem haseł w encyklopediach „The New Grove Dictionary of Music and Musicians” oraz „Die Musik in Geschichte und Gegenwart”. Wykłada grę na lutni w Conservatorio di Musica „Evaristo Felice Dall'Abaco”. W 2014 roku Università degli Studi di Padova nadał mu tytuł Cultore della Materia w zakresie historii muzyki.

Zespół wykonawców muzyki dawnej na instrumentach strunowych szarpanych. Został założony w 2012 roku przez włoskiego lutnistę i teorbistę Franca Pavana. Ansambl zajmuje się przywracaniem do repertuaru zapomnianej muzyki włoskiej, kładąc szczególny nacisk na skrupulatne badania źródłowe. W przypadku Laboratorio ‘600 praca badawcza zawsze wynika z pasji i idzie w dbałością o brzmienie. Grupa często występuję ze znakomitymi postaciami wykonawstwa historycznego, m.in. z Pinem de Vittorio czy Robertą Invernizzi. W ich dyskografii znajdują się płyty z nagraniami muzyki sycylijskej XVII i XVIII wieku, regionu Kalabrii, kołysanek kompozytorów doby baroku oraz melodii pochodzących z nagrań terenowych, a także muzyki kościelnej.

Klawesynista i organista, dyrygent i dyrektor zespołu Accademia Bizantina, z którym zarejestrował szereg zapadających w pamięć płyt, zarówno z muzyką instrumentalną, jak i operową. Po błyskotliwych sukcesach konkursowych odniesionych w połowie lat 80., zyskał natychmiastowe zainteresowanie krytyki i publiczności. W 1989 roku rozpoczął współpracę z orkiestrą Accademia Bizantina, a w roku 1996 został jej dyrektorem. Pod jego kierunkiem zespół osiągnął wyjątkową pozycję na świecie. Jako dyrygent prowadzi zarówno zespoły kameralne, jak i orkiestrowe, rozszerzając swój repertuar o dzieła okresu klasycyzmu i romantyzmu. Od 1999 roku wiele uwagi poświęca dziełom operowym, zwłaszcza zapomnianym, nie zaniedbując jednak działalności solowej. Nagrywał m.in. dla wytwórni Decca, Deutsche Grammophon, Naïve, Harmonia Mundi, zdobywając wiele międzynarodowych nagród.

Grupa należy do najbardziej rozpoznawalnych dziś zespołów muzyki dawnej na międzynarodowej scenie. Powstała w 1983 roku z założeniem uprawiania muzyki w stylu i jakości kameralistyki „niczym wielki kwartet smyczkowy”. Początkowo rozwijała się we współpracy z takimi artystami, jak Jörg Demus, Riccardo Muti, Luciano Berio, wreszcie Stefano Montanari, który pozostając przez 20 lat koncertmistrzem orkiestry doprowadził ją do idei wykonywania muzyki od XVII do XIX wieku na instrumentach z epoki. Od 1989 roku jako klawesynista współpracuje z Accademią Ottavio Dantone, który w 1996 roku został jej dyrektorem. Orkiestra występuje w najbardziej prestiżowych salach i podczas największych festiwali. Liczne nagrania, realizowane dla wytwórni Decca, Harmonia Mundi, Naïve, Deutsche Grammophon, Onyx, regularnie zdobywały entuzjastyczne recenzje, prestiżowe nagrody, jak „Diapason d’Or” czy „Midem Classic Award”, czy nominację do „Grammy”.

Skrzypaczka, koncertmistrzyni i członkini wielu międzynarodowych zespołów muzyki dawnej, od 2012 roku także lider i dyrektor artystyczny {oh!} Orkiestry Historycznej, która szybko wzbudziła zaufanie i poparcie największych polskich instytucji muzycznych oraz międzynarodowych festiwali. Zapraszana jest również jako koncertmistrz do innych grup, m.in. Le Parlement de Musique czy Capella Cracoviensis. Jako kameralistka współpracuje z kolońską formacją NeoBarock, paryską orkiestrą Le Cercle de l’Harmonie oraz Le Concert de la Loge, monachijską Hofkapelle München, poznańską Arte dei Suonatori. Wśród muzyków, z którymi artystyczne spotkania stanowią dla niej źródło nieustającej inspiracji, wymienić można Rachel Podger, Giuliano Carmignolę, Andrew Parrotta, Juliena Chauvin, Andreasa Staiera, Hidemi Suzukiego, Bartholda Kuijkena, Dana Laurina i René Jacobsa.

Dynamicznie i konsekwentnie rozwijający się zespół założony w 2012 roku, jeden z czołowych polskich zespołów muzyki dawnej w Polsce. {oh!} Orkiestrę tworzy grupa instrumentalistów – pasjonatów skupionych wokół wykonawstwa historycznego, którzy będąc miłośnikami muzyki dawnej, są również silnie związani ze swoim regionem. {oh!} jest pierwszą na Śląsku profesjonalną orkiestrą grającą na instrumentach historycznych, która jednocześnie stała się jego kulturalną wizytówką zarówno w Polsce, jak i za granicą. Na rynku fonograficznym orkiestra akcentuje swoją pozycje znakomicie przyjętymi albumami. Do ostatnich dokonań zespołu należy wyróżniony „Preis der Deutschen Schallplattenkritik” trzypłytowy album z operą Leonarda Vinciego „Gismondo, re di Polonia”, której prawykonanie zostało nominowane w 2020 roku do Nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej w kategorii Wydarzenie Roku. Zespół regularnie występuje na polskich i zagranicznych festiwalach. Koncertmistrzynią orkiestry jest nominowana w 2019 i 2020 roku do Paszportu „Polityki” skrzypaczka Martyna Pastuszka.

Jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich klawesynistów. Gra na różnych typach klawesynów i klawikordów oraz na historycznych fortepianach i organach; szczególną pasją darzy improwizacje. Jako solista, dyrygent i kameralista regularnie współpracuje z czołówką międzynarodowych oraz polskich orkiestr i zespołów, w tym z Brecon Baroque, Capella Cracoviensis, Arte dei Suonatori, {oh!} Orkiestrą i AUKSO. W 2015 roku nagrał solowy album z późnobarokowymi koncertami klawesynowymi Müthela, nagrodzony „Diapason d’Or”, a dwa lata później wielokrotnie nagrodzony solowy album „Cromatica”. Za „Sonaty różańcowe” Bibera, zarejestrowane wspólnie z Rachel Podger, Davidem Millerem i Jonathanem Mansonem, otrzymał „Gramophone Award”. W 2016 roku został nagrodzony Paszportem „Polityki”. Do ostatnich dokonań klawesynisty należą album koncertami klawesynowymi Bacha (2018) oraz album z kultowymi „Wariacjami Goldbergowskimi” (2020). Artysta wykłada w Akademii Muzycznej w Katowicach. Szczególną uwagę poświęca nauczaniu gry solowej oraz kursom improwizacji w oparciu o metodę partimento.

Zespół muzyki dawnej powstały w 1993 roku, który na przestrzeni lat zyskał międzynarodową renomę. W repertuarze orkiestry znajduje się ponad 700 kompozycji okresu baroku, jak również klasycyzmu i wczesnego romantyzmu. Chociaż muzyka dawna jest domeną orkiestry, w jej repertuarze znajdziemy także utwory kompozytorów żyjących i tworzących w XX wieku oraz kompozycje pisane współcześnie. Z orkiestrą współpracują soliści i dyrygenci z całej Europy, Stanów Zjednoczonych, Kanady i Japonii, a wśród nich m.in. Rachel Podger, Bolette Roed, Martin Gester czy Hidemi Suzuki. Arte dei Suonatori cieszy się nieustannie przychylną opinią krytyków muzycznych i publiczności, o czym świadczą liczne nagrody i wyróżnienia. Wydane przez Arte dei Suonatori uhonorowane zostały m.in. „Diapason d’Or”, „Gramophone Editor's Choice”, „Choc du Monde de la Musique”, czy „Classics Today”. Orkiestra dokonała także wielu nagrań dla rozgłośni radiowych i stacji telewizyjnych, m.in. dla BBC, Programu 2 Polskiego Radia, SWR, czy Mezzo.

Zespół wykonawstwa historycznego założony w 2019 roku w Katowicach. Tworzą go Marta Korbel (skrzypce), Marta Gawlas (flet), Monika Hartmann (wiolonczela), Natalia Olczak (klawesyn). Nazwa ansamblu ma podkreślać spójność brzmieniową wynikającą z interpretacji muzyki na najwyższym poziomie. Nie zamykają się jednak w ramach kwartetu: występują w rozszerzonych formacjach, jak również w duach i triach. Zespół szybko zdobył uznanie publiczności, o czym świadczą występy na festiwalach w Polsce (m.in. na Festiwalu Bachowskim w Świdnicy, Festiwalu Strefa Ciszy w Łazienkach Królewskich, Festiwalu Młoda Muzyka Dawna) i za granicą (Musiques Baroques à Savennieres we Francji). Ich działalność wyróżniona została również na międzynarodowych konkursach, m.in. I nagrodą na Concours International de Musique Ancienne du Val de Loire. Od 2022 roku jest częścią EEEMERGING+, europejskiego programu wspierającego najzdolniejsze zespoły muzyki dawnej.

Belgijska sopranistka. Naukę śpiewu rozpoczęła u Annie Frantz, a w 1996 roku otrzymała wyróżnienie w klasie Marcela Vanauda w Conservatoire royal de Mons. Absolwentka śpiewu i metodologii śpiewu w Conservatoire royal de Bruxelles. Występuje na największych festiwalach i w prestiżowych salach koncertowych; nagrywa dla czołowych wytwórni europejskich, m.in. Deutsche Grammophon. Posiada imponujący dorobek ról operowych sięgający twórczości Monteverdiego, Cavallego, Glucka, Haydna i Mozarta, a także kompozytorów późniejszych, jak Menotti czy Poulenc. Wykonywała także pasje Bacha, msze Mozarta („Msza koronacyjna”, „Wielka msza c-moll”), „Requiem” Faurégo, a także „Petite messe solennelle” Rossiniego oraz „Carmina Burana” Orffa przy współpracy z takimi grupami jak Il Fondamento, Ricercar Consort, Café Zimmermann, La Fenice, La Cetra d'Orfeo, Musica Antiqua Köln.

Jedna z najbardziej cenionych mezzosopranistek swojego pokolenia. Z powodzeniem występuje zarówno na deskach teatrów operowych, jak i wykonuje recitale solowe; świetnie odnajduje się w repertuarze od muzyki barokowej po współczesną. Swoją drogę artystyczną rozpoczynała ucząc się aktorstwa. Karierę wokalną zaczęła w trakcie studiów w Conservatoire national supérieur de musique et de danse w Paryżu, wykonując muzykę tradycyjną i współczesną. Jej wielki talent szybko został dostrzeżony, co pociągnęło za sobą prestiżowe nagrody i wyróżniania, m.in. na Concours Reine Elisabeth czy gali Victoires de la musique classique, a także tytuł „ECHO Rising Star”. Występowała z takimi zespołami i orkiestrami, jak London Symphony Orchestra, Tonhalle-Orchester Zürich, Gürzenich-Orchester Köln, Detroit Symphony Orchestra, BBC National Orchestra of Wales, Berliner Barock Solisten, Orchestre national de Belgique, Orchestre Philharmonique du Luxembourg, a także Orchestre national de Lyon, Orchestre Philharmonique Royal de Liège, Insula orchestra, Ensemble Pygmalion i Les Arts Florissants.

Belgijska sopranistka. Po ukończeniu studiów w rodzimej Belgii oraz Londynie zdobyła nagrody dwóch prestiżowych konkursów muzycznych – londyńskiego Handel Singing Competition w 2010 roku i Internationale Gesangswettbewerb für Barockoper „Pietro Antonio Cesti” w Innsbrucku w 2012 roku. Sukcesy pozwoliły jej rozpocząć międzynarodową karierę. Obecnie regularnie dzieli scenę z czołowymi dyrygentami, takimi jak Harry Bicket, Laurence Cummings, Christian Curnyn, Richard Egarr, Paul McCreesh, Christophe Rousset, Masaaki Suzuki i Stefano Montanari. Jako solistka występuje często z zespołami Concerto Copenhagen, La Nuova Musica, Vox Luminis, Concert de la Loge, Le Poème Harmonique, Arcangelo oraz w najważniejszych teatrach operowych w Europie i Stanach Zjednoczonych. Śpiewała również z Collegium 1704, Rosyjską Orkiestrą Narodową, Chœur de Chambre de Namur, Dunedin Consort. Gościła też na scenach Copenhagen Opera Festival, Edinburgh International Festival oraz Innsbrucker Festwochen der Alten Musik.

Wielokrotnie nagradzany tancerz i wokalista obdarzony niezwykle subtelnym głosem altowym. Występował w choreografiach m.in. Mauro Bigonzettiego, Williama Forsythe’a, Ohada Naharina. Współpracował z Teatro di San Carlo w Neapolu, English National Ballet, Ballet Argentino Julio Bocca, MMcompany i Aterballetto. Wyjątkowe warunki wokalne korespondują z eklektycznym stylem L’Arpeggiaty, z którą nagrał kilka wysoko cenionych przez krytykę albumów. Współpracował ponadto takimi zespołami, jak Il Pomo d’Oro, Capella Cracoviensis, Orchestra da Camera di Perugia czy Tetraktis Percussioni. Nagrywa m.in. dla Erato oraz Virgin Classic. Wspólnie z Claudio Borgiannim stworzył formację Soqquadro Italiano, łączącą w swych projektach muzykę, śpiew, taniec i sztuki wizualne. Występował m.in. w Carnegie Hall w Nowym Jorku, Wigmore Hall w Londynie, Walt Disney Concert Hall w Los Angeles, Melbourne Recital Center, a także na BBC Proms, Ravenna Festival, Winter International Arts Festival w Soczi, Shanghai International Music Festival, Quincena Musical w San Sebastian.

Muzyk i multiinstrumentalista specjalizujący się w grze na dawnych instrumentach dętych. Oprócz fletu prostego i fletu poprzecznego wykonuje na szałamai, dudach, dulcianie. Interpretuje repertuar tradycyjny oraz muzykę czasów od średniowiecza po współczesność. Współpracował z wieloma zespołami muzyki dawnej oraz muzyki etnicznej, z którymi nagrał ponad 30 płyt. Jest założycielem i liderem Orkiestry Czasów Zarazy, zespołów Dancerye, Open Folk, Yełdyryn oraz współzałożycielem kwartetu renesansowych fletów poprzecznych Epithalamion. Muzyk polsko-skandynawskiego projektu „Polska – Paths of Dance”, ilustrującego wspólne korzenie polskiej i szwedzkiej muzyki tradycyjnej. Prowadzi kursy mistrzowskie w dziedzinie gry na flecie prostym i średniowiecznych instrumentach stroikowych. Jest również autorem muzyki do spektakli teatralnych.

Śpiewak i instrumentalista, autor piosenek, kompozytor muzyki teatralnej i filmowej, kurator i producent muzyczny, reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych, dziennikarz radiowy i telewizyjny, popularyzator muzyki tradycyjnej, pomysłodawca zespołu śpiewaczego Monodia Polska. W latach 2017–2019 prowadził audycję „Muzyczna podróż po Polsce” w radiowej Jedynce. Od 2019 do 2021 był gospodarzem czwartkowych edycji magazynu „Źródła” w radiowej Dwójce. Od 2020 roku prowadzi autorski program „Owszem Mazowsze” w TVP3 Warszawa. Adam Strug jest depozytariuszem religijnych i świeckich pieśni przekazywanych od pokoleń wyłącznie w tradycji ustnej. Jest jednym z protoplastów powstałego przed trzydziestu laty środowiska miłośników muzyki tradycyjnej w wydaniu „in crudo”. Od dwudziestu pięciu lat prowadzi spotkania śpiewacze poświęcone polskiemu śpiewowi tradycyjnemu. Wraz z zespołem Monodia Polska – poza pieśniami tradycyjnymi – wykonuje też polifoniczne partytury średniowiecza i renesansu.